Dotychczas w orzecznictwie Sądów dominował pogląd, że Sąd wieczystoksięgowy w ramach swoich uprawnień rozpoznając wniosek o wpis w księdze wieczystej nie jest uprawniony do uwzględnienia okoliczności nie powołanych w treści wniosku o wpis i załączonych do wniosku dokumentów, lecz znanych Sądowi z urzędu. W oparciu o przepisy kodeksu postępowania cywilnego Sąd wieczystoksięgowy rozpoznając wniosek o wpis w księdze wieczystej bada wyłącznie treść i formę wniosku oraz załączone do wniosku dokumenty jak również treść księgi wieczystej. W przypadku gdy istnieją przeszkody bądź brak jest podstaw do dokonania wpisu Sąd wieczystoksięgowy oddala wniosek o wpis. W doktrynie oraz orzecznictwie ugruntował się pogląd, że Sąd wieczystoksięgowy nie może odmówić wpisu w księdze wieczystej na podstawie okoliczności które znane są Sądowi z urzędu lub które są powszechnie znane i doszły do jego wiadomości nie poprzez badanie treści wniosku oraz dołączonych do wniosku dokumentów.
W wyniku najnowszej uchwały składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2016 roku, sygn. akt III CZP 86/15 Sąd Najwyższy przyjął, że „Sąd może oddalić wniosek o wpis do księgi wieczystej, jeżeli istnieje znana mu urzędowo przeszkoda do jego dokonania.”
W praktyce oznacza to, że Sąd wieczystoksięgowy będzie mógł oddalić wniosek o wpis w księdze wieczystej jeśli znana będzie mu urzędowo przeszkoda do dokonania wpisu w księdze wieczystej nie zależnie od tego czy okoliczności te zostały wskazane we wniosku o wpis do księgi wieczystej. Tym samym Sąd Najwyższy rozszerzył kognicje Sądu wieczystoksięgowego umożliwiając uwzględnianie także tych okoliczności które nie wynikają z treści wniosku a które mogłyby powodować, że wpis do księgi wieczystej wywołałby, np. skutek w postaci niezgodności księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym.
